Wacław Sierpiński (1882-1969) to polski matematyk, jeden z twórców polskiej szkoły matematycznej, grupy matematyków działających w latach 1915-1939 w środowisku Uniwersytetu Warszawskiego i Politechniki Warszawskiej. Autor licznych prac z dziedziny teorii mnogości, teorii liczb, teorii funkcji rzeczywistych i topologii. Zajmował się także zbiorami samopodobnymi, czyli takimi, których małe fragmenty / części są podobne do całości. Są to obiekty o bardziej skomplikowanej strukturze niż znane nam figury płaskie: koła czy czworokąty i są one nazywane fraktalami. Na pytanie „co to jest fraktal?” bardzo trudno odpowiedzieć, ponieważ fraktal nie posiada jednej ścisłej definicji. Jednym z najprostszych fraktali jest Trójkąt Sierpińskiego nazwany od nazwiska jego twórcy. Wacław Sierpiński skonstruował ten trójkąt w roku 1915. Sam trójkąt jest jednym z najstarszych i najlepiej rozpoznawalnych fraktali. Jednocześnie jego niezbyt trudna konstrukcja sprawia, że każdy może go narysować.
Stefan Banach (ur. 1892, zm. 1945) to matematyk, współtwórca lwowskiej szkoły matematycznej i jeden z najwybitniejszych matematyków XX wieku.
Jest autorem ponad 60 prac naukowych. Opracował podstawowe pojęcia i twierdzenia analizy funkcjonalnej zajmującej się badaniem własności przestrzeni będących zbiorem funkcji z odpowiednio zdefiniowaną strukturą. Taki termin jak przestrzeń Banacha, który sam twórca określił skromnie jako „przestrzenie typu B”, jest znany wszystkim matematykom na świecie.
Jego kariera rozpoczęła się w 1916, kiedy to profesor Hugo Steinhaus napotkał go dyskutującego wraz z Ottonem Nikodymem na temat całki Lebesgue’a.
Oto jak Steinhaus opisał to spotkanie:
Alfred Tarski urodził się 14 stycznia 1901 roku w Warszawie jako Alfred Tajtelbaum. Pochodził z zamożnej żydowskiej rodziny, jego ojciec zajmował się przemysłem drzewnym, matka pochodziła z bogatej rodziny przemysłowców z Łodzi. Ze względu na pochodzenie kontynuował żydowskie tradycje, w związku z czym w domu obchodzono tradycyjne święta żydowskie oraz uczył się hebrajskiego i Tory. W 1923 z powodu międzywojennego antysemityzmu wraz z bratem zmienił nazwisko na Tarski oraz religię na katolicyzm. W przypadku Tarskiego miało to jedynie znaczenie symboliczne, ponieważ do końca życia pozostał ateistą. Uważał się za patriotę, a jego dom w Berkeley był zawsze otwarty dla Polaków.
Paradoks ten jest znany jako „paradoks grochu i słońca”. Pozwala on nam zadać sobie pytanie: „Czy zwykłą kulę można podzielić na skończenie wiele kawałków i dzięki temu uformować z niej dwie identyczne kule?”. Brzmi nieprawdopodobnie, czyż nie? Jednak paradoks sformułowany przez dwóch znakomitych polskich matematyków Stefana Banacha i Alfreda Tarskiego zdaje się pokazywać, że jest taka możliwość. Jest to prawie jak tworzenie czegoś z niczego, można to porównać do cudu rozmnożenia, którego dokonał Jezus, gdy na pustkowiu nakarmił 5000 ludzi tylko pięcioma chlebami i dwiema rybami.
Hugo Steinhaus to urodzony 14 stycznia 1887 roku w Jaśle polski matematyk żydowskiego pochodzenia. Był profesorem Uniwersytetu Lwowskiego i współzałożycielem lwowskiej szkoły matematycznej, która specjalizowała się w analizie funkcjonalnej, czyli badaniu własności przestrzeni funkcyjnych (zbiór funkcji ze zbioru X w zbiór Y, z odpowiednią zdefiniowaną strukturą, która tworzy z niego przestrzeń). Wraz ze Stefanem Banachem założył czasopismo Studia Mathematica, które stało się jednym z najpoważniejszych w skali światowej czasopism w dziedzinie analizy funkcjonalnej.
Strona 2 z 3