Jak często miewasz ochotę „wyjść z tego wszechświata”? Rozpłynąć się, zniknąć, uciec od wszelkich problemów? A czy myślałeś kiedyś nad tym, że większość Twoich problemów powstaje przez fakt, iż za bardzo się przejmujesz? No właśnie.

Wielu powie teraz, że tak przecież nie można, że przecież wszystko jest ważne, pod żadnym względem nie możemy o niczym zapomnieć. Znacie ten tekst: „nie zgub długopisu, bo zginiesz”? Oto on:

Jest on naturalnie dużą przesadą, i takie też jest jego zamierzone przesłanie. Ludzie przewrażliwieni prawdopodobnie po jego zobaczeniu nosiliby przy sobie co najmniej 20 długopisów w różnych miejscach, bo a nuż któryś się zgubi i przez to zakończą swoje życie. Powiecie teraz, że to tylko nic nieznaczący tekst, a jednak – tak wszyscy zachowujemy się na co dzień. Przepraszamy za rzeczy, za które nie powinniśmy, dostajemy migreny, bo boimy się że prezentacja którą zrobiliśmy na dany przedmiot okaże się niewystarczająco dobra, że nie zdążycie się nauczyć na jakiś przedmiot i na pewno dostaniecie jedynkę, i tak dalej, i tak dalej. Uwaga, mam dla was nieprawdopodobną wiadomość: nigdy nie będziecie w stanie zadowolić wszystkich. Nigdy. Bo jeżeli nawet uda wam się wykonać wszystko dla szefa, dla nauczyciela, dla przyjaciółki, dla kolegi – to nie zadowolicie siebie samych przez to, że będziecie wykończeni psychicznie i fizycznie. Czy to jest to życie, którego tak bardzo chcecie? W stresie, wyczerpaniu, ciągłym strachu?

Oczywiście, nie znaczy to, żeby wszystko olać. Nie o to w tym wszystkim chodzi. Nieprzejmowanie się polega na tym, żeby nie myśleć o rzeczach, na które nie mamy wpływu. Warto także ustanowić sobie własną hierarchię wartości – w szkole to będą przedmioty, a w życiu poszczególne zadania, wydarzenia. W liceum, jeżeli jesteś w pierwszej klasie na profilu matematyczno-fizycznym, nie będziesz zaprzątał sobie głowy geografią, historią czy biologią, jeżeli wiesz, że w przyszłości nie będziesz mieć z tymi przedmiotami nic wspólnego. I uwaga – w życiu nie chodzi o najlepszą średnią. Ta, to dziwne, faktycznie. Ku zaskoczeniu wszystkich amerykańskich naukowców okazuje się, że liczy się wiedza, a nie cyferki na papierze. Naturalnie, możecie powiedzieć, że cyfry 4, 5 i 6 zdecydowanie ładniej wyglądają w oczach rektorów, ale hej, jeżeli będziemy rozdrabniać się nad każdą oceną, którą dostaniemy i nad każdym słowem, które usłyszymy na swój temat, wkrótce sami siebie wpędzimy do grobu. Często chcąc zadowolić innych, tracimy swoje życie. Ucieka nam ono przez palce, niszczymy własne zdrowie i zapominamy żyć, tak jak obiecaliśmy sobie, że będziemy – pełną piersią, na całego, carpe diem, ale tuż po tym, jak uszczęśliwimy pozostałych.

Moja rada: zacznijcie uszczęśliwiać siebie, póki nie jest jeszcze za późno.

Izabella Sobczak, kl. 1C

Źródło zdjęcia:

zszywka.pl