Całe mile mgły przede mną,
     Ale trzymam się słońca
     ostatnią resztką nadziei.
     Jest tak jakby rzeczy
     kształtowały się przede mną
     na nowo.
     Obnażone i puste
     jak cały smutek…
     Liść, skrzypce, okulary,
     pudełko z zapałkami.
     Zbieram słowa, które
     coś znaczą,
     bo co jeszcze ma teraz
     znaczenie?

Nie myślę według            kluczy.
  Wychodzę        poza linie.
    Drwię ze                          schematów.
      Gdybym tak       nie robiła
        Nigdy           bym się nie       dowiedziała
          Że słowami          można malować
            Równie      dobrze jak           farbami.
Homogeniczne      społeczeństwo
  Wypluwa    mnie,
    Bo   zmieniam      szablony
      W swojej     głowie.
        Nie    myślę    według    standardów.

Dominika Gumowska, kl. 2A

Źródło zdjęcia:

https://pixabay.com/pl/